Het Barlaeus en ik

In zijn persoonlijke relaas Het Barleus en ik blikt Hugo van Reijen (1938) terug op zijn schooljaren op het Barlaeus Gymnasium. De schaduw van de Tweede Wereldoorlog hangt nog zwaar over dit onderwijsinstituut, wanneer Van Reijen daar in 1951 binnenstapt. Veel familieleden van Joodse leerlingen zijn vermoord, sommige klasgenoten zaten in een jappenkamp, een lerares overleefde het concentratiekamp. De oorlogstrauma’s worden door niemand benoemd.

Merkwaardige leraren zijn er bij de vleet: een knotsgekke biologiedocent die elke scholier (m/v) met ‘jongentje’ aanspreekt, een gymleraar die buiten de schoolmuren suggereert dat hij classicus is, een lesgevende psychopaat die razend en tierend door de klas loopt. Docenten vechten hun conflicten in bijzijn van leerlingen uit. Een docent wiskunde scheldt op de trap haar collega oude talen de huid vol omdat hij haar zoon  een herexamen oplegde.