Leven en werken op suikerplantage Mariënburg

“Mariënburg” was eens de grootste suikeronderneming van Suriname. Vol ambities opgezet door de Nederlandse Handel-Maatschappij in 1882. Een investering van meer dan anderhalf miljoen gulden,
Er waren meer suikerfabrieken in Suriname, maar Mariënburg was de grootste De grote aantallen arbeiders die voor de suikerverwerking nodig waren werden geworven in Brits-Indie en Java. Ze tekenden een arbeidscontract voor vijf jaar, zonder te weten waar ze terecht zouden komen. Pas in Suriname kwamen ze er achter dat het werk zwaar en het loon te laag was.
Ruim honderd jaar later werd de fabriek, die na de onafhankelijkheid van Suriname in Surinaamse handen was gekomen, gesloten. Van de plannen voor een herstart kwam niets terecht. Die plannen werden gevolgd door ambitieuze plannen om van de fabriek een museum te maken. Ook daar kwam niets van terecht. De suikeronderneming is inmiddels grotendeels ontmanteld en verwaarloosd.
Maar nog steeds wonen veel van de vroegere arbeiders in de kampong. Noodgedwongen, want ze raakten hun pensioen kwijt. Sommige bewoners hebben er hun leven lang gewerkt, net als hun ouders. Zij weten nog hoe het was om op Mariënburg te leven en er te werken. Nog even en ook zij zijn verleden tijd en dan zullen hun verhalen, net als de fabriek, verdwenen zijn.
In dit boek komen ze aan het woord. Het is hún boek, met hún verhalen. Hun leven en werken op de suikeronderneming van plantage Mariënburg. Voor zover ze het zich herinneren.